Ψαρεύοντας θα έρθει η θάλασσα…

Όταν η δύναμη του αριθμού έχει πέραση…

«Γιατί τα παλικάρια μας κι οι κόρες μας γιατί,
πια δεν γνωρίζουνε αίμα και δάκρυα τι θα πει.
Γιατί το μόνο αίμα να 'ναι απ' τα σφαχτάρια,
γιατί τα μόνα δάκρυα που λάμπουν το πρωί
να 'ναι η βροχή που ανθίζει την ελιά πάνω στη γη με ορμή.
Ο βασιλιάς καινούργιες χώρες θα κατακτήσει
και τη φελλάδα των φτωχών κι αυτήν θα την ζητήσει
Του κόσμου το βασίλειο λαμπρά για να στηθεί
πρέπει το φτωχοκάλυβο να ξεθεμελιωθεί».

Ήταν γραφτό λοιπόν,

να τα ζήσουμε φέτος όλα,

τα από καιρό

στρωμένα και βαλμένα

σε τροχιά ανεπίστρεπτη.

Στη χρονιά που και η ποίηση

δε θυμίζει πια τόσο από εκείνον

το «χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση»

όπως πίστευε ο Οδυσσέας Ελύτης.

Φέτος, που γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από τη γέννησή του,

όπως και του Μίλτη Παρασκευαΐδη,

του Νίκου Γκάτσου,

του Στρατή Τσίρκα,

του Νίκου Σβορώνου,

του Αλέξανδρου Διάκου

(του πρώτου Έλληνα αξιωματικού που έπεσε μαχόμενος

στο ελληνοαλβανικό μέτωπο - 1 Νοεμβρίου 1940 στην Πίνδο) κ.α.

Των ανθρώπων που «αναπλήρωσαν»

το κενό που άφηναν την ίδια χρονιά

ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,

ο Γεράσιμος Μαρκοράς,

ο εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός

και πολλοί άλλοι αφανείς ήρωες.

Και τώρα τι;

Ηγούνται ποιοι;

«Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν.
Ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε,
ο δεύτερος στις κακουχιές δεν άντεχε.
O τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο
κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο.
Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
αλλά δε φτάνουνε ποτέ στο Ιράν.».