Στις σχέσεις μας με τη μάνα μας υπάρχει πάντοτε ένα μείον. Πάντα κάτι της χρωστάμε, κάτι ξεχάσαμε να της αναγνωρίσουμε, κάποια βαριά κουβέντα είπαμε και δε ζητήσαμε συγγνώμη (ξέροντας, βέβαια, πως αυτή μας συγχώρεσε).
Μολονότι η αγάπη και η καρτερικότητα της μάνας είναι η ίδια, απ’ όποια κοινωνική τάξη κι αν προέρχεται, όσα γράμματα κι αν έμαθε, όσα λεφτά κι αν απέκτησε, βαθιά μέσα μου πιστεύω πως η «καθημερινή γιορτή» της μάνας δεν πρέπει να αφιερώνεται στις διάφορες mammies, στις κοσμικές, στις – μέσω Φιλιππινέζας – εκφράζουσες το μητρικό φίλτρο, στις άνετες κι ανεξάρτητες, αλλά στις μάνες που κέρδισαν το προαιώνιο στοίχημα με τη φύση, που δεν είναι άλλο από το να μετράς την αγάπη με τον πόνο και από τα να θυσιάζεις τη δική σου ζωή για τη ζωή ενός άλλου. (Είτε αυτό το αξίζει είτε όχι. Είτε στο ζητάει είτε όχι. Είτε θα το μάθει κάποτε είτε όχι).
