Δεν υπάρχει τίποτα πιό εύκολο στον κόσμο απ’ το να χαϊδεύεις αυτιά. Να λες ότι για όλα τα δεινά που έχουν βρεί την Ελλάδα μας και εμάς τους ίδιους, φταίνε μόνο «οι άλλοι». Πάντα κάποιοι άλλοι δαίμονες, ποτέ εμείς οι ίδιοι.
Δεν φταίμε που κλέβουμε την εφορία, γιατί «έλα μωρέ, εμείς είμαστε το πρόβλημα ή οι μεγαλοκαρχαρίες»;
Σωστά, άλλωστε ποιος ασχολείται με το γεγονός ότι τη δική μας φοροκλοπή την πληρώνουν οι φουκαράδες μισθωτοί και συνταξιούχοι;
Δεν φταίμε που λαδώνουμε τον έφορο, τον πολεοδόμο, τον δημοτικό υπάλληλο, τον δασάρχη, τον υπάλληλο της αρχαιολογίας.
Δεν φταίμε που περνάμε με κόκκινο (εντάξει, μωρέ, θα μας σβήσει την κλήση ο δικός μας).
Δεν φταίμε που γυρέψαμε από τον βουλευτή να διορίσει στο δημόσιο τον κανακάρη μας. Ο φαύλος είναι εκείνος, όχι εμείς.
Δεν φταίμε που ο συνάδελφός μας χτύπαγε την κάρτα για άλλους έξι στην υπηρεσία και εμείς πηγαίναμε για καφέ.
Δεν φταίμε εμείς -αλλοίμονο…- που πηγαίναμε κάθε πρώτη του μηνός να πληρωθούμε απ’ τη δημόσια υπηρεσία (όπου μας διόρισε ο φαύλος βουλευτής, που λέγαμε), γνωρίζοντας ότι δεν έχουμε προσφέρει τίποτα τις πρηγούμενες 30 μέρες, ώστε να δικαιολογείται ο μισθός μας. Όχι μωρέ, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί φταίνε που λαδώνονται από τους μεγαλοπαράγοντες!
Δεν φταίμε εμείς που δουλεύουν (λέμε τώρα…) ένα εκατομύριο άνθρωποι στο δημόσιο αντί για τριακόσιες χιλιάδες.
Δεν φταίμε εμείς που δουλεύουν (λέμε τώρα…) 1,300 υπάλληλοι στη Βουλή αντί για τριακόσιους.
Οι «άλλοι» μόνο φταίνε! Ποιοι άλλοι;
Οι «άλλοι» Έλληνες που, προφανώς, δεν είμαστε εμείς.
